Obrzezanie w dzieciństwie jest najczęściej wykonywane przez rodziców. Ale czy już wiesz, jak najbardziej odpowiednia opieka po obrzezaniu dziecka? Oto jak. Zalecenia po ekstrakcji zęba. Po zabiegu ekstrakcji ze względu na podane znieczulenie może być odczuwalne odrętwienie, brak czucia na twarzy po stronie zabiegu, a nawet trudności w mówieniu czy przełykaniu. Do czasu odzyskania pełnego czucia zaleca się powstrzymać się od posiłków. Należy także Obrzezanie a religia. Obrzezanie (cyrkumcyzja) to zabieg polegający na usunięciu napletka - fałdu skóry chroniącego żołądź członka. Obrzezanie wykonuje się zarówno z przyczyn religijnych, jak i ze wskazań medycznych. Szacuje się, że obrzezanie mężczyzn jest zabiegiem wykonywanym u 30 proc. populacji męskiej na całym świecie. ból głowy, wymioty, mdłości, zaburzenia mowy, widzenia. W trakcie badania objawy neurologiczne po urazie głowy nie są obecne. Pacjenci szybko wracają do pełnego zdrowia. Zwykle wymagają jednak kilkudniowej hospitalizacji w celu wykluczenia poważniejszych skutków urazu. Religijne obrzezanie mężczyzn na ogół występuje krótko po urodzeniu, w okresie dzieciństwa lub w okresie dojrzewania jako część rytuału przejścia. Obrzezanie jest najbardziej rozpowszechnione w religii judaizmu, islamu, a niektóre wyznania chrześcijańskie, takie jak koptyjskiego Kościoła Prawosławnego, Etiopski Kościół Prawosławny i Erytrei Cerkiew. Translation for 'brak czucia' in the free Polish-English dictionary and many other English translations. bab.la arrow_drop_down bab.la - Online dictionaries, vocabulary, conjugation, grammar Toggle navigation share 2 odpowiedzi. Wiek 29 lat. Od 3 miesięcy mam problem z oddawaniem moczu ,brak czucia pęcherza kiedy skorzystać z łazienki i do tego ból ledzwiowy .Podczas pracy czuje popuszczanie jak sam mimowolnie wypływa.Gdy udam się do łazienki sprawdzić czy coś poleci to muszę się skupić zeby coś poleciało .Czeste uczucie jak by coś n3tD8d. Obrzęk to objaw, który potocznie jest nazywany opuchlizną, ponieważ polega właśnie na „spuchnięciu” lub „gromadzeniu się wody” w danym miejscu lub części ciała. Jeśli wynika ze stanu zapalnego, towarzyszy mu zaczerwienienie i ból. Co to jest obrzęk? Jakie są przyczyny obrzęku? Obrzęk powstaje, kiedy płyn zawarty we krwi i chłonce w nadmiarze „wycieka” z naczynia (krwionośnego - włosowatego lub chłonnego) i gromadzi się między komórkami. W zależności od jego składu nazywamy go przesiękiem lub wysiękiem. Prawidłowe naczynie włosowate ma ścianę zbudowaną w ten sposób, że przypomina bardzo drobne sitko, które przepuszcza płyn w dwie strony (z tkanek do naczynia i z naczynia do tkanek) – w ten sposób w prawidłowych warunkach tlen i substancje odżywcze są rozprowadzane z krwi do komórek, a z powrotem wchłaniają się produkty przemiany materii i dwutlenek węgla. Przepływ ten prawidłowo pozostaje w pewnej równowadze (tzn. tyle samo płynu przesiąka z naczynia i do niego, tak że nie gromadzi się on w tkankach), ponieważ jest regulowany przez kilka czynników, jak odpowiednia budowa i działanie ściany naczynia, ciśnienie wewnątrz i na zewnątrz naczynia, obecność wewnątrz naczyń i w tkankach odpowiednich proporcji białek i elektrolitów (tzw. ciśnienie onkotyczne i osmotyczne). Jeśli zbyt dużo płynu gromadzi się poza naczyniem, powstaje obrzęk. Może się tak dziać, kiedy: zwiększy się przepuszczalność ściany naczynia (np. w stanie zapalnym lub w alergii) – wówczas na ścianę naczynia działają substancje, które ją uszkadzają, a naczynie się rozszerza, przez co „oczka sitka” robią się większe i płyn łatwiej wydostaje się na zewnątrz; rośnie ciśnienie w części naczynia na skutek obecności przeszkody, która tamuje przepływ krwi w naczyniu (np. w zakrzepicy, długotrwały ucisk z zewnątrz), przez co więcej płynu jest wyciskane przez ścianę na zewnątrz naczynia; przepływ w naczyniu zwalnia, a ciśnienie wewnątrz całego naczynia rośnie przez niewydolność serca lub niewydolność żylną, sam płyn jest „rozrzedzony”, tzn. jego skład jest nieprawidłowy, ubogi w białka (tzn. niskie ciśnienie onkotyczne) i/lub z nieprawidłowym stężeniem elektrolitów (tzn. niskie ciśnienie osmotyczne) – np. w niektórych chorobach wątroby i nerek lub niedożywieniu, anoreksji. Jak lekarz ustala rozpoznanie w razie wystąpienia obrzęku? Obrzęk to objaw, który może być spowodowany przez wiele różnych przyczyn. Większość z nich lekarz może ustalić po rozmowie z pacjentem i badaniu obrzękniętego miejsca. Każdy obrzęk, który nie ma oczywistej przyczyny i utrzymuje się dłużej niż 2–3 tygodnie powinien być skonsultowany z lekarzem! Jeśli obrzęk jest niewielki i obejmuje mały odcinek skóry lub pojedynczą część ciała, mówimy wówczas o obrzęku miejscowym. Obrzęk miejscowy może wynikać z: reakcji alergicznej – takiemu obrzękowi często towarzyszy swędzenie i drobna wysypka, która dość szybko pojawia się i znika (pokrzywka); reakcji zapalnej – taki obrzęk jest czerwony, ciepły i bolesny. Może wystąpić po urazie, dookoła rany, w miejscach ukąszeń owadów, oparzeń posłonecznych, a także w niektórych chorobach autoimmunologicznych (jak np. reumatoidalne zapalenie stawów); niewydolności żylnej – takie obrzęki wynikają z cofania się krwi i utrudnionego przepływu w niewydolnych, poszerzonych żyłach. Najczęściej w takiej sytuacji obrzęk jest największy wieczorem, po długim staniu, a znika po nocy, towarzyszą mu poszerzone żyły powierzchowne kończyn dolnych (żylaki); zakrzepicy – najczęściej dochodzi do zakrzepicy żył powierzchownych kończyn dolnych (żylaków), która nie jest niebezpieczna dla życia. Może też jednak wystąpić tzw. zakrzepica żył głębokich kończyn dolnych (żylna choroba zakrzepowo-zatorowa), która stanowi poważne niebezpieczeństwo i w razie jej podejrzenia należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem (objawy opisano niżej); utrudnionego odpływu chłonki – może tak się zdarzyć, jeśli przepływ przez naczynia jest utrudniony przez guz (nowotwór) lub zrosty (po operacji lub radio- czy chemioterapii). Powodują go też niektóre rzadkie choroby zakaźne; obrzęku naczynioruchowego – jest to nagły, często niejasnego pochodzenia, miejscowy obrzęk okolic np. twarzy, bez zaczerwienienia, wysypki ani bólu, który pojawia się i znika. Może być wywołany wrodzonym defektem genetycznym lub przyjmowaniem niektórych leków. Szczególną sytuacją obrzęku miejscowego jest obrzęk całego narządu. Jak już wspomniano, obrzęknięty organ przestaje prawidłowo działać. Obrzęk może więc być groźny dla życia, jeśli dotyczy niezbędnego do życia narządu. Przykładami takich sytuacji są obrzęk płuc i obrzęk mózgu. Niebezpieczny jest też obrzęk krtani, który w skrajnych przypadkach może spowodować uduszenie. Jeśli obrzęk dotyka całego ciała, nazywa się obrzękiem uogólnionym. Ponieważ obrzęk uogólniony jest gromadzeniem się płynu poza naczyniami w całym ciele, towarzyszy im przyrost masy ciała. Obrzęki uogólnione mogą wynikać z: niewydolności serca – powoduje to zastój w całym układzie krążenia. Miękkie w dotyku obrzęki, w których po uciśnięciu zostaje ślad (tzw. ciastowate) zwykle najbardziej widoczne są na kończynach dolnych lub – u osób leżących – wokół kości krzyżowej. Jeżeli u osoby z niewydolnością krążenia rośnie ciśnienie tętnicze, pojawia się uczucie zmęczenia, dochodzi do przyrostu masy ciała, a także narastają obrzęki nóg, to najprawdopodobniej dotychczasowe leczenie jest niewystarczające – należy udać się do lekarza; niewydolności wątroby – może im towarzyszyć wodobrzusze, czyli gromadzenie płynu w jamie brzusznej oraz poszerzenie żył na skórze brzucha; zespołu nerczycowego – to choroba nerek, w której stopniowo pojawiają się masywne obrzęki całego ciała; zaburzeń hormonalnych – najczęściej w niedoczynności tarczycy. Charakterystyczny dla niedoczynności tarczycy (choć nie zawsze obecny) obrzęk dotyczy twarzy i powiek. Inne objawy niedoczynności tarczycy to nagły przyrost masy ciała, duża senność, spowolnienie reakcji, łatwe marznięcie; niedożywienia – występują w skrajnych przypadkach anoreksji oraz u osób z ciężkimi chorobami przewodu pokarmowego i po innych ciężkich, wyniszczających chorobach; ciąży; polekowe – najczęściej dotyczy to długotrwałego leczenia glikokortykosteroidami (potocznie sterydami). Czy obrzęk może być niebezpieczny? W wyjątkowych sytuacjach obrzęk może stanowić niebezpieczny sygnał i należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem. Niepokój powinny budzić następujące sytuacje: Obrzęk (nieraz wyłącznie pogrubienie obwodu!) dotyczący tylko jednej z kończyn dolnych, często łydki, czasem z towarzyszącym bólem. Mogą to być objawy zakrzepicy żył głębokich; Narastający obrzęk w okolicy rany lub otarcia, bolesny i czerwony. Z rany często sączy się biaława treść. Można podejrzewać zakażenie rany, szczególnie pilnej interwencji wymaga gdy towarzyszy mu gorączka; Nadmierny obrzęk po ukąszeniu owadów. Szczególnie niebezpieczne są: ukąszenie wewnątrz jamy ustnej i gardła (obrzęk krtani zagraża życiu), ukąszenie u osoby uczulonej na jad owada (najczęściej pszczoły i osy), obrzęki pojawiające się daleko od miejsca użądlenia, uczucie gorąca, duszności i nagłe, pogorszenie samopoczucia. W każdym z tych przypadków należy natychmiast wezwać pogotowie ratunkowe, a dopiero potem zająć się chorym (np. szukać dostępnych leków, uspokoić ukąszone dziecko, itp.), istnieje bowiem bezpośrednie zagrożenie życia! Obrzęk, któremu towarzyszą zmiany skórne (zaczerwienienie skóry, czyli rumień, wysypka, grudki, miejscowe podskórne guzki i stwardnienia tkanki) – mogą wskazywać na rozpoczynającą się chorobę autoimmunologiczną; Pojawienie się znacznego i bolesnego obrzęku po urazie danej okolicy (zwykle kończyny), może świadczyć o złamaniu kości lub uszkodzeniu stawu. Obrzęk okolicy twarzy, jamy ustnej, szyi – może być to nagle występujący obrzęk alergiczny (np. spowodowany spożyciem czegoś, na co ktoś jest uczulony, jak orzeszki ziemne) lub naczynioruchowy oraz szybko narastający obrzęk spowodowany przez choroby przebiegające z zablokowaniem żyły szyjnej górnej – znaczny obrzęk tych okolic, w szczególności taki, który narasta szybko, utrudnia oddychanie i połykanie, jest niebezpieczny dla zdrowia i życia i wymaga natychmiastowego wezwania pogotowia ratunkowego (tel. 999 lub 112). Jednak także mniej nagłe i mniejsze obrzęki wymagają kontaktu z lekarzem – często mniejszy obrzęk twarzy (zwłaszcza warg, policzków) może towarzyszyć poważnym zakażeniom okolicy zębów, w tym ropniom, które są niebezpieczne dla zdrowia i muszą być pilnie leczone (pogotowie stomatologiczne). Obrzezanie nazywane również cyrkumcyzją to zabieg polegający na chirurgicznym wycięciu skóry napletka, czyli fałdu pokrywającego żołądź penisa. Procedura ta należy do jednej z najczęściej wykonywanych zabiegów urologicznych zarówno wśród dorosłych mężczyzn jak i chłopców. Według danych Światowej organizacji Zdrowia aż 30% populacji męskiej decyduje się poddać obrzezaniu zarówno z przyczyn medycznych jak i religijnych. Obrzezanie mające podłoże religijne to zabieg, któremu poddają się głównie wyznawcy islamu oraz judaizmu i ma on związek z naukami płynącymi z tych wierzeń. Zdarzają się również odłamy religijne dla których zabieg ten stanowi jeden z elementów rytuałów inicjacji seksualnej i dojrzałościowej. Z kolei zabieg obrzezania, wykonany ze względów medycznych to zabieg mający na celu ułatwienie pacjentowi funkcjonowania w życiu codziennym i związany jest z pewnymi objawami chorobowymi, które występują u mężczyzny bądź chłopca kwalifikującego się do operacji. Wskazania do zabiegu obrzezania Obrzezanie ze względów medycznych wykonuje się zarówno u dorosłych mężczyzn jak i chłopców po ukończeniu 3 roku życia. O zastosowaniu tej procedury decyduje lekarz, jednak najczęstszymi przypadłościami kwalifikującymi do zabiegu są: stulejka – jest to stan powodujący niemożność odprowadzenia napletka z żołędzi prącia, a schorzenie to stanowi najczęstszą przyczynę do skierowania na zabieg obrzezania; załupek – uwięźnięcie odprowadzonego napletka w rowku zażołędnym, któremu towarzyszy obrzęk i niedokrwienie. W niektórych sytuacjach stan ten może prowadzić do martwicy żołędzi; krótkie wędzidełko – prowadzi do silnego bólu i dyskomfortu podczas stosunku oraz może być przyczyną zmian w krzywiźnie prącia; podejrzenie wystąpienia zmian nowotworowych prącia; powracające infekcje dróg moczowych; częste stany zapalne napletka i żołędzi. Przebieg zabiegu obrzezania w Gdyni Obrzezanie jest to procedura małoinwazyjna i całkowicie bezpieczna a przy tym praktycznie bezkrwawa. Najczęściej wykonywane jest w znieczuleniu miejscowym a wyjątkiem są małe dzieci, które nie chcą współpracować z lekarzem a u których istnieje konieczność zastosowania znieczulenia ogólnego. Zazwyczaj stosuje się ostrzykiwanie miejsca operowanego przy pomocy 1% Lignocainy, która znieczula wybrane partie ciała na czas całego zabiegu i jeszcze jakiś czas po nim. Kolejnym krokiem jest resekcja napletka oraz założenie rozpuszczalnych szwów. Na koniec zakładany jest jałowy opatrunek, a cały zabieg trwa jedynie około 30 minut. Techniki chirurgiczne stosowane podczas zabiegu obrzezania Obrzezanie jest zabiegiem, które może wiązać się z całościowym bądź tylko częściowym usunięciem napletka, dlatego jest wykonywane w jednej z czterech znanych technik: high and tight – po operacji żołądź będzie całkowicie odsłonięta w trakcie spoczynku. Blizna pozabiegowa znajduje się daleko od korony prącia; high and loose – po zastosowaniu tej techniki żołądź będzie częściowo pokryta napletkiem. W stanie wzwodu istnieje możliwość przesuwania skóry; low and tight – wycięta zostaje większość napletka, tak by żołądź pozostała odsłonięta w trakcie spoczynku; low and loose – usunięta zostaje jedynie niewielka część napletka, tak by żołądź w stanie spoczynku w większości była pokryta skórą. Zalecenia przed zabiegiem obrzezania Przed operacją obrzezania, tak jak przed każdym postępowaniem chirurgicznym konieczna jest przedoperacyjna ocena pacjenta, która pozwoli ocenić stan zaburzeń mogących mieć istotny wpływ na wynik zabiegu. Ocena ta ma istotny wpływ na dalszy przebieg leczenia ambulatoryjnego, rodzaj zastosowanego znieczulenia oraz ryzyko okołozabiegowe. Do niezbędnych badań, które należy wykonać przed zabiegiem zalicza się pełna morfologia krwi oraz badanie układu krzepnięcia. Innym istotnym zaleceniem przedoperacyjnym jest bez wątpienia zakaz spożywania alkoholu na dobę przed planowanym zabiegiem obrzezania. Jest to na tyle istotne, ponieważ substancja ta rozrzedza krew co może być przyczyną występowania krwotoków w trakcie zabiegu. Alkohol może mieć również wpływ na działanie znieczulenia. Podobnie na pacjenta mogą działać również leki o działaniu przeciwkrzepliwym, których również nie zaleca się przyjmować na dobę przed obrzezaniem. Istotna jest także nienaganna higiena miejsc intymnych, usunięcie włosów łonowych oraz zaleczenie wszelkich zmian skórnych występujących w tych miejscach. Zalecenia po zabiegu obrzezania Najistotniejszym zaleceniem po zabiegu obrzezania jest utrzymywanie wzmożonej higieny intymnej przez okres od 7 do 10 dni po zabiegu. Zapobiega to występowaniu infekcji oraz ma korzystny wpływ na szybsze gojenie się rany pooperacyjnej. Zaleca się stosowanie preparatu odkażającego Octenisept każdorazowo po oddaniu moczu oraz regularne stosowanie maści z antybiotykiem przepisywanej przez lekarza prowadzącego. Bielizna noszona zaraz po zabiegu powinna być wykonana z naturalnych materiałów i umożliwiać cyrkulacje powietrza wokół rany. Istotne jest również zachowanie całkowitej abstynencji seksualnej przez okres minimum 4 tygodni od zabiegu. Zbliżenia intymne mogą bowiem prowadzić do powstawania mikrourazów, które mogą skutkować rozejściem się operowanych tkanek i powstawaniem brzydkich bliznowaceń. W skrajnych przypadkach może nawet wystąpić brak czucia w członku. Przeciwwskazania do zabiegu obrzezania Jak każdy zabieg chirurgiczny obrzezaniu towarzyszą pewne przeciwwskazania, których występowanie dyskwalifikuje pacjenta do operacji. Są to następujące stany: spodziectwo – wada wrodzona polegająca na występowaniu ujścia cewki moczowej na brzusznej stronie członka; amoniakalne zapalenie skóry inaczej nazywane także pieluszkowym zapaleniem skóry; cofanie się prącia w spoczynku w głąb ciała. Wpływ obrzezania na życie seksualne pacjenta Wpływ obrzezania na jakość życia seksualnego pacjenta jest tematem dosyć spornym. Większość obrzezanych mężczyzn deklaruje znaczną poprawę tej sfery życia jednak występują również przypadki niezadowolonych pacjentów. Pod względem naukowym nie istnieją żadne konkretne badania jasno określające wpływ obrzezania na jakość późniejszych zbliżeń a współczesna medycyna nie znalazła również receptorów sensorycznych na napletku różniących się od tych na reszcie członka. Jedno jest pewne, obrzezanie nie jest w stanie wpłynąć na odczuwanie orgazmu lub go zahamować. dr. Przemysław Rzepecki Doktor Rzepecki jest specjalistą urologiem, posiadającym wieloletnie doświadczenie w pracy zawodowej. Jest absolwentem Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Gdańsku. Należy do Europejskiej Sekcji Urologicznej (Fellows of the European Board of Urology), co pozwala mu na nieustanny rozwój w zakresie urologii i diagnostyki schorzeń układu moczowo-płciowego. Codzienne obowiązki zawodowe wykonuje podczas pracy na oddziale urologicznym w Szpitalu Specjalistycznym im. F. Ceynowy w Wejherowie oraz w Gabinecie Derm-Estetyka, w którym zajmuje się między innymi przeprowadzaniem zabiegu obrzezania w Gdyni i w Gdańsku. dr. Krzysztof Misky Doktor Misky jest absolwentem Wydziału Wojskowo-Lekarskiego Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Aktualnie zdobywa specjalizację w dziedzinie urologii. Podczas pracy w gabinecie Derm-Estetyka zajmuje się między innymi wykonywaniem zabiegu obrzezania w Gdańsku i w Gdyni. Codzienne obowiązki zawodowe wykonuje również na Oddziale Urologii Szpitala Specjalistycznego w Wejherowie, w którym bierze czynny udział w pełnym profilu zabiegów urologicznych. Przykłada dużą wagę do walorów estetycznych w leczeniu zabiegowym. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Urologicznego. Obrzezanie Gdynia, Gdańsk – zarezerwuj wizytę: tel. +48 500 430 484 Co to są zaburzenia czucia powierzchniowego, głębokiego i wibracji i jaki jest mechanizm ich powstawania? Zaburzenia czucia to ogólna nazwa obejmująca różnego rodzaju nieprawidłowości w odbieraniu lub przekazywaniu do mózgu informacji o bodźcach docierających do organizmu. Tego typu zaburzenia mogą przybierać formę niedoczulicy (czyli osłabienia czucia) lub też przeciwnie - przeczulicy (nadwrażliwości na bodźce). Zaburzenia czucia mogą także mieć postać samoistnych, nieprzyjemnych doznań, które pojawiają się nawet bez zadziałania bodźca i noszą nazwę parestezji. Mechanizm powstawania zaburzeń czucia jest złożony i zależny od wielu czynników. Droga, którą biegnie impuls czuciowy prowadzi od receptora, zwykle zlokalizowanego w skórze, poprzez różnego rodzaju szlaki nerwowe, aż do mózgu, gdzie informacja o zadziałaniu bodźca jest przetwarzana i uświadamiana. Do zaburzeń czucia dochodzi, gdy uszkodzony zostaje jeden z elementów tworzących drogę czuciową. Na czucie powierzchowne składa się czucie dotyku, ucisku, bólu oraz temperatury, natomiast czucie głębokie to czucie położenia oraz wibracji. Receptory czucia głębokiego zlokalizowane są głównie w ścięgnach mięśni i torebkach stawowych, co pozwala na rozpoznanie bez pomocy wzroku w jakiej pozycji znajduje się kończyna. Do receptorów będących pierwszym ogniwem, dzięki któremu dochodzi do powstania impulsu czuciowego, należą między innymi mechanoreceptory (odbierające bodźce mechaniczne), termoreceptory (odpowiedzialne za odczuwanie temperatury), a także fotoreceptory (odbierające bodźce świetlne), baroreceptory (reagujące na ciśnienie) oraz chemoreceptory (reagujące na zmiany składu chemicznego tkanek). Impuls nerwowy z receptorów biegnie przez nerwy obwodowe i rdzeń kręgowy, zlokalizowany w kanale kręgowym wzdłuż kręgosłupa, do mózgu, gdzie informacja czuciowa jest uświadamiana. Jakie są najczęstsze przyczyny zaburzeń czucia? Uszkodzenie każdego elementu drogi czuciowej może skutkować pojawieniem się zaburzeń czucia. W zależności od poziomu, na którym dochodzi do powstania uszkodzenia, zaburzenia czucia przybierają różne formy. Do uszkodzenia drogi czuciowej może dojść na przykład po urazie kręgosłupa podczas wypadku lub też w przebiegu chorób, takich jak stwardnienie rozsiane lub zapalenie rdzenia kręgowego. W takich sytuacjach zaburzenia czucia mogą dotyczyć kilku okolic ciała i zwykle współistnieją z niedowładem. W przypadku uszkodzenia określonego nerwu obwodowego zaburzenia czucia dotyczą fragmentu ciała zaopatrywanego przez ten nerw, na przykład gdy uszkodzony jest nerw promieniowy, dochodzi do niedoczulicy grzbietowej powierzchni ręki. Do uszkodzenia nerwów mogą prowadzić ich mechaniczne urazy, ale także choroby obejmujące wiele nerwów, czyli polineuropatie. Procesy chorobowe dotyczące kory mózgowej także mogą dawać objawy w postaci zaburzeń czucia. I tak na przykład w uszkodzeniu płata ciemieniowego (do którego może dojść w wyniku udaru, rozrostu guza nowotworowego lub po urazie głowy) chory może stracić zdolność rozpoznawania bodźców działających jednocześnie w dwóch okolicach zlokalizowanych po przeciwnych stronach ciała. W przeciwieństwie do powyższych objawów parestezje, czyli samoistnie pojawiające się nieprzyjemne odczucia, najczęściej obejmują kończyny i są objawem polineuropatii. Parestezje wokół ust mogą być objawem niedoboru wapnia lub towarzyszyć bólowi głowy w migrenie. Co robić w razie wystąpienia zaburzeń czucia? Pacjenci z zaburzeniami czucia nie zawsze zdają sobie sprawę z ich występowania. Często dopiero podczas badania neurologicznego lekarz uświadamia choremu ten problem. Zaburzenia czucia powierzchownego mogą przybierać postać całkowitej znieczulicy lub tylko dyskretnych deficytów w odczuwaniu pewnych bodźców. Bardziej uciążliwe dla chorego są nieprzyjemne doznania czuciowe w postaci parestezji (drętwienie, uczucie gorąca lub przechodzenia prądu) lub przeczulicy, czyli nadmierne, nieprzyjemne odczuwanie nawet niewielkich bodźców, które w znacznym stopniu mogą zaburzać codzienne funkcjonowanie. W razie wystąpienia tych objawów niezbędne jest zgłoszenie się do lekarza podstawowej opieki zdrowotnej. Zaburzenia czucia głębokiego przejawiają się zwykle trudnościami w koordynacji ruchowej (niezgrabność i brak płynności ruchów złożonych). Takie objawy jednak także należą do grupy zaburzeń czucia i wymagają wizyty u lekarza. Czucie wibracji jest specyficznym rodzajem czucia, którego zaburzenia są najrzadziej doświadczane przez chorych i zwykle uświadamiane dopiero podczas badania neurologicznego z pomocą kamertonu. Zaburzenia czucia, w każdej formie, powinny skłonić chorego do wizyty u lekarza, ponieważ mogą być pierwszym objawem groźnych chorób, których wczesne wykrycie pozwala na włączenie odpowiedniego leczenia. Co zrobi lekarz, jeśli zgłosimy się z zaburzeniami czucia? Lekarz zbierze wnikliwy wywiad dotyczący rodzaju zgłaszanych objawów, dokładnego ich umiejscowienia, początku występowania dolegliwości oraz objawów towarzyszących. Z pewnością lekarz zapyta także o podobne dolegliwości występujące w rodzinie pacjenta oraz będzie chciał dowiedzieć się jak najwięcej o różnego rodzaju urazach i zabiegach, które mogły mieć miejsce nawet w odległej przeszłości. Bardzo ważnym elementem badania jest tzw. obiektywna ocena zaburzeń czucia, które zgłasza chory. W tym celu lekarz przeprowadza różnego rodzaju testy, w trakcie których pacjent odpowiada na pytania z zamkniętymi oczami. Lekarz może oceniać czucie za pomocą dotyku wacikiem, probówkami z ciepłą wodą, kostką lodu, delikatnych ukłuć ostrym przedmiotem, a także dotknięć wibrującym kamertonem. Oceny dokonuje się na symetrycznych okolicach ciała, czyli po dwóch stronach, na prawej i lewej ręce, nodze, a także po obu stronach tułowia. Dzięki dokładnej ocenie czucia lekarz może wnioskować o miejscu uszkodzenia układu nerwowego i zaplanować dalszą diagnostykę. Niezbędne może być przeprowadzenie badania obrazowego głowy lub rdzenia kręgowego, rezonansu magnetycznego lub tomografii komputerowej, a także ocena przewodzenia impulsów w nerwach za pomocą badania elektroneurograficznego (ENG). Często takiej diagnostyce towarzyszy także ocena stężeń elektrolitów i inne badania laboratoryjne krwi, a także badania genetyczne w przypadku podejrzenia choroby dziedzicznej. Męskie obrzezanie jest zabiegiem chirurgicznym polegającym na usunięciu napletka, czyli fałdu skórnego pełniącego funkcję osłaniającą żołądź i wędzidełko napletka. Zabieg ten jest przeprowadzany z kilku wskazań: stulejka, nawracające zapalenia napletka i żołędzi, liszaj twardzinowy, rak prącia, a także względy estetyczne i religijne. Poszczególne wskazania zostaną omówione poniżej. Szacuje się, że obrzezanie jest wykonywane u ok 37-39% mężczyzn populacji światowej. Globalnie przyczyny medyczne wykonania zabiegu stanowią ok 30% wskazań, a pozostałe są wynikiem przesłanek estetycznych i religijnych. WSKAZANIA DO WYKONANIA OBRZEZANIA Stulejka (łac. phimosis) – jest to stan, w którym występuje zwężenie napletka utrudniające lub uniemożliwiające jego zsunięcie poza koronę żołędzi prącia (najszersze miejsce żołędzi). Stan ten jest normalny u dzieci i występuje naturalnie do końca 2-3 roku życia, jednak utrzymywanie się lub wystąpienie po okresie dojrzewania jest uznawane za patologię. W dorosłym życiu pojawienie się stulejki może być wynikiem nawracających zakażeń napletka i żołędzi, liszaja twardzinowego, urazów podczas współżycia płciowego lub może wystąpić idiopatycznie (bez znanej przyczyny). Poza badaniem wykonanym przez urologa, wystąpienie stulejki w dorosłości jest wskazaniem do diagnostyki w kierunku cukrzycy. Badania wskazują, że nawet u 12% mężczyzn stulejka może być pierwszym objawem zaburzeń metabolizmu stanowi blisko 50% wskazań do obrzezania u dorosłych (łac. paraphimosis) – stanowi powikłanie stulejki, podczas którego nastąpiło zsunięcie zwężonego napletka poza koronę żołędzi przy braku możliwości ponownego wprowadzenia do pozycji wyjściowej. Załupek jest stanem ostrym objawiającym się bólem i obrzękiem napletka i żołędzi, mogącym w konsekwencji doprowadzić do niedokrwienia i martwicy w przypadku zaniechania leczenia. Pojawienie sią załupka jest wskazaniem do zgłoszenia się do urologa lub oddziału ratunkowego tak szybko jak to możliwe, w celu odprowadzenia załupka w większości przypadków jest wskazaniem do wykonania obrzezania w trybie żołędzi (łac. balanitis) i zapalenie żołędzi i napletka (łac. balanoposthitis) – są to stany zapalne mogące mieć postać ostrą i przewlekłą. Objawiają się bólem, pieczeniem i świądem żołędzi i napletka. W przypadku nawrotów lub stanu przewlekłego może dojść do bliznowacenia napletka i wystąpienia stulejki a także pojawienia się zrostów między blaszką wewnętrzna napletka i żołędzią. Leczenie pierwszej linii obejmuje stosowanie miejscowych leków przeciwbakteryjnych, przeciwgrzybicznych i steroidowych. W przypadku procesów nawrotowych lub przewlekłych stanowi wskazanie do wykonania twardzinowy (łac. lichen sclerosus) – jest przewlekłą zapalną chorobą o nieznanej przyczynie. U mężczyzn objawia się jako zmiana odbarwiająca napletek powodująca jego dekoloryzację do koloru białawego z widocznym włóknieniem. W zaawansowanej postaci nosi nazwę zwężającego zapalenia żołędzi (łac. balanitis xerotica obliterans, BXO), w tym przypadku obserwowane jest wystąpienie stulejki, a także możliwe zwężenie ujścia zewnętrznego i końcowego odcinka cewki niektórych przepadkach wykonanie obrzezania może wyleczyć chorobę, jednak często konieczne jest długookresowe leczenie miejscowe za pomocą maści steroidowych lub takrolimusu, w celu zapobiegania nawrotom. W podejrzanych przypadkach konieczne jest wykonanie badania patomorfologicznego wyciętego napletka, ponieważ istnieje ryzyko współwystępowania raka kolczystokomórkowego prącia. Ponadto pacjenci po leczeniu powinni być poddani długoterminowej płciowe (łac. condylomata acuminata) – brodawki płciowe są w 90% wynikiem infekcji wirusami brodawczaka ludzkiego (HPV) 6 i 11. Zwykle leczenie jest oparte o leki miejscowo-działające lub ablację laserową. Jednak leczenie chirurgiczne (obrzezanie) stanowi metodę o wysokiej skuteczności, szczególnie w przypadku masywnych zmian zlokalizowanych na napletku. Co więcej, wykonanie obrzezania w istotny sposób zmniejsza ryzyko przeniesienia choroby na partnerkę podczas współżycia. Jednak w tym wskazaniu wyższą skutecznością cechuje się zastosowanie estetyczne i czynnościowe – stanowią one popularne wskazania niemedyczne. Badania przeprowadzone w grupie mężczyzn poddanych obrzezaniu z powyższych powodów nie wykazały istotnych różnic przed i po zabiegu z wyłączeniem obserwowanego wydłużenia czasu do wytrysku. Wskaźnik ten przez poddanych zabiegowi pacjentów został oceniony pozytywnie. Jednak wobec innych możliwości leczenia przedwczesnego wytrysku, jego wystąpienie nie może być traktowane jako czysto medyczne wskazanie do leczenia. PRZYGOTOWANIE DO ZABIEGU OBRZEZANIA Obrzezanie u dorosłych mężczyzn jest zwykle wykonywane w znieczuleniu miejscowym. Stąd poza wywiadem medycznym i badaniem fizykalnym, zwykle nie jest wymagane przeprowadzenie innych procedur diagnostycznych. Jednak zachęca się, by w przypadku wystąpienia stulejki u dorosłego, został on poddany podstawowej diagnostyce diabetologicznej (pomiar poziomu glukozy na czczo). ZNIECZULENIE DO ZABIEGU OBRZEZANIA Obrzezanie u pacjentów dorosłych rutynowo jest przeprowadzanie w znieczuleniu miejscowym tzw. blokada nerwowa prącia. Znieczulenie to polega na ostrzyknięciu pęczków nerwowych prącia lekami znieczulającymi zwykle 1% lidokainą w ew. połączeniu z 0,25% bupiwakainą, jest ono wykonywane przez operującego jest wykonywane poprzez wkłucie igły małej średnicy u podstawy prącia na godzinie 2 i 10. Lek znieczulający jest podawany w okolicę nerwów grzbietowych prącia. Następnie igła jest bezboleśnie przemieszczana w nieunerwionej tkance podskórnej w taki sposób, by podany lek rozmieścić na kształt pierścienia. Zwykle 20 ml leku stanowi wystarczająca ilość. Omówiona technika pozwala na uzyskanie szybkiego i całkowitego znieczulenia, przy wykonaniu jedynie 2 wkłuć igły. Skuteczność znieczulenia jest sprawdzana za pomocą test uszczypnięcia napletka. Znieczulenie to znosi dolegliwości bólowe, jednak nie znosi czucia położenia i dotyku, które mogą wyć odczuwane w trakcie zabiegu. Alternatywnymi metodami znieczulenia jest znieczulenie ogólne lub przewodowe, jednak obie techniki wymagają udziału anestezjologa i kompleksowego monitorowania. ZABIEG OBRZEZANIA METODĄ KLASYCZNĄ Technika rękawowa (ang. sleeve technique) – jest stosowana w przypadku możliwości zsunięcia napletka z żołędzi. Po dezynfekcji, jałowym przygotowaniu pola operacyjnego i znieczuleniu, dokonywane jest zaznaczenie linii cięcia na blaszce wewnętrznej napletka (po jego zsunięciu) ok 5-10 mm od korony prącia z zachowaniem naturalnego kształtu wokół wędzidełka napletkowego. Następnie po ponownym sprowadzeniu napletka zaznaczana jest linia cięcia na skórze prącia ok 5-10 mm od korony żołędzi. Po nacięciu skóry następuje połączenie obu cięć i wycięcie napletka. Hemostaza jest uzyskiwana za pomocą elektrokauteryzacji. W przypadku konieczności wykonywane jest wydłużenie wędzidełka napletkowego, następnie skóra prącia i pozostała wewnętrzna blaszka napletka są zszywane za pomocą szwów szybko-wchłanialnych o małej nacięcia grzbietowego (ang. dorsal-slit technique) – jest stosowana w przypadku braku możliwości zsunięcia napletka. Po dezynfekcji, jałowym przygotowaniu pola operacyjnego i znieczuleniu, dokonywane jest nacięcie napletka wzdłuż prącia do czasu rozcięcia zwłókniałego pierścienia umożliwiającego zsunięcie napletka. Pozostałe kroki są tożsame z techniką rękawową. Czas wykonywania zabiegu metodą klasyczną wynosi ok. 30-60 minut w zależności od warunków anatomicznych. ZABIEG OBRZEZANIA METODĄ STAPLEROWĄ Z UŻYCIEM URZĄDZENIA ANASTOMAT STAPLER ZSR-DCA Obrzezanie metodą staplerową z użyciem urządzenia Anastomat Stapler ZSR-DCA jest możliwe w przypadku odprowadzalnego napletka, braku zrostów blaszki wewnętrznej i żołędzi oraz braku innych zaburzeń anatomicznych. W każdym przypadku konieczny jest indywidualny dobór rozmiaru urządzenia. Po dezynfekcji, jałowym przygotowaniu pola operacyjnego i znieczuleniu jednorazowe urządzenie jest umiejscowione w linii cięcia. Następnie po zaciśnięciu urządzenia następuje przecięcie obu blaszek napletka (wewnętrznej i zewnętrznej) i uwolnieniu zszywek. Zszywki w większości przypadków uwalniają się po ok 10 dniach. W przypadku ich utrzymywania się powyżej 1 miesiąca, konieczne jest usunięcie przez lekarza. Czas wykonywania zabiegu metodą staplerową wynosi ok 10-15 minut. POSTĘPOWANIE PO ZABIEGU OBRZEZANIA Bezpośrednio po zabiegu zakładany jest jałowy opatrunek okluzyjny, który powinien być utrzymany przez pierwsze 24 godziny. Po zdjęciu opatrunku pacjent może brać prysznic. Zwykle włączana jest maść z antybiotykiem, którą należy nakładać 2x na dobę i następnie należy zmienić opatrunek. Do czasu wygojenia rany niewskazane jest branie kąpieli w wannie i pływanie. Przy leczeniu metodą klasyczną zakładane są szwy szybkowchłanialne niskiej grubości, które mogą samoistnie odpadać po ok 7-10 dniach. Przy użycia staplera zszywki odpadają samoistnie po ok 10 dniach. Do całkowitego zagojenia rany dochodzi po 3-4 tygodniach od zabiegu. Oszczędzający tryb życia jest zalecany przez pierwsze 48-72 godziny po zabiegu. Po tym czasie możliwy jest powrót do pełnej aktywności. Współżycie płciowe można rozpocząć po całkowitym wchłonięciu się i wypadnięciu szwów (po ok 4-6 tygodniach). Występujące po zabiegu dolegliwości bólowe mogą być łagodne lub umiarkowane. Po zastosowaniu leków przeciwbólowych w większości przypadków całkowicie ustępują. MOŻLIWE POWIKŁANIA Krwawienie – stanowi najczęściej występujące powikłanie po zabiegu obrzezania i dotyczy 1% pacjentów. Postępowanie przy wystąpieniu krwawienia opiera się na zastosowaniu opatrunku o niewielkim stopniu kompresji. Opisane powikłanie po zabiegach z wykorzystaniem staplera jest niezmiernie rany – występuje u ok 0,2-0,4% pacjentów po zabiegu. W leczeniu stosowane są antybiotyki w postaci miejscowej (maść/krem)Rozejście się rany (dehiscencja) – występuje stosunkowo rzadko. W większości przypadków wymaga jedynie dłuższego stosowania maści z żołędzi – stanowi często występujące zjawisko bezpośrednio po zabiegu, ma tendencję do samoistnego ustępowania. Zabieg wykonywany jest przez specjalistę w zakresie urologii dr n. med. Tomasza Piechę w placówce przy Alei KEN 19 (tel. 22 446 77 77 ) Witam , mam 13,5 lat i dzisiaj w szkole na apelu jak siedziałam zdrętwiały mi obie nogi i straciłam w nich czucie nie potrafiłam wstać, nie mogłam się utrzymać na nogach, były jak z gumy , przewracałam się za każdym razem jak próbowałam się podnieść. Czasami nie mam czucia w jednej z nóg , czasami z jednej z rąk, ale jest to bardzo rzadko. Często drętwieją mi nogi, czasami ręce, czasami twarz. Do tej pory czuje mrowienie w nogach i ręku. Czy to normalne? Cytuj

brak czucia po obrzezaniu